lunes, 30 de septiembre de 2013

Chove en Santiago

Chove en Santiago de Compostela, Galicia, España.


 

Chove en Santiago,
meu doce amor,
camelia branca do ar
brila entebrecida ao sol.

Chove en Santiago
na noite escura.
Herbas de prata e sono
cobren a baleira lúa.

Olla a choiva pola rúa,
laio de pedra e cristal.
Olla no vento esvaído
soma e cinza do teu mar.

Soma e cinza do teu mar,
Santiago, lonxe do sol;
agua da mañá anterga
trema no meu corazón.


Luar na Lubre: Cabo do mundo (1999). Versión del Madrigal á cibdade de Santiago (1935) que escribió el poeta Federico García Lorca (es uno de los seis poemas que escribió en gallego).


Traducción al castellano:

Llueve en Santiago,
mi dulce amor,
camelia blanca del aire
brilla entre tinieblas al sol.
 

Llueve en Santiago 
en la noche oscura.
Hierbas de plata y sueño
cubren la vacía luna.
 

Mira la lluvia por la calle,
lamento de piedra y cristal. 

Mira en el viento desvanecido
sombra y ceniza de tu mar.

Sombra y ceniza de tu mar,
Santiago, lejos del sol;
agua de la mañana antigua
tiembla en mi corazón.



Santiago de Compostela,Galicia, España.

Chove en Santiago e chove no meu corazón.
Uol


8 comentarios:

  1. Desconocía que Lorca había escrito en galego.
    Qué bonito!
    Y la música de Luar na Lubre, estremecedora.

    Gracias. Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. García Lorca admiraba la lírica trovadoresca medieval gallega, así como a Rosalía de Castro, Eduardo Pondal o a Manuel Curros Enríquez, todos ellos escritores del "Rexurdimento" (siglo XIX) y a poetas portugueses. Publicó eso poemas en 1935.

      Si te enteresa conocerlos, consulta aquí: http://federicogarcialorca.net/obras_lorca/seis_poemas_gallegos.htm

      También aquí: http://es.wikipedia.org/wiki/Seis_poemas_galegos

      Luar na Lubre me hace brotar la morriña por cada poro de mi cuerpo.
      Abrazos.

      Eliminar
    2. Gracias por los enlaces, los miraré.

      Un abrazo

      Eliminar
  2. Hai tempo que non vou á casa das crechas, ó paraíso perdido, ó modus vivendi e ó bar-tolo. Ajora que empeza a choiva terei que ir a Compostela. A pedra está máis escura e axeitada.

    Un bico mollado.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¿ E os mojitos da Borriquita de Belén? E o Atlántico?
      (¿Cal é o bar-tolo?)

      Eliminar
    2. Non o coñezo, déixoche levarme :-P. O bar-tolo é un bar punk do casco vello onde xojaba bastante ó futboliño. Poñen boa música e o tío eche bó rapaz. Tamén me justaba moito o avante, aínda que se lles foi a man ca política, e un que había na zona nova, perto da praza roxa, de rock.

      E que eu sonche de ró.

      O Atlántico sóame...

      Non me das because? Grrr

      Eliminar
    3. A Borriquita está ao ladiño do Modus Vivendi. Mojitos sobre toneis de viño. ¡Estas mesturas tan enxebres!
      Eu son máis de funky, pop e soul.

      ¡Aquí a xente enseguida gruñe! Mándoche un bico, ala, non paga a pena incomodarse.

      Eliminar
  3. Es una de las canciones que siempre me han gustado de este grupo, así como "Albarada", "Sol de outono", "O son das augas", "O meu país" y "Ara solis".

    ResponderEliminar

Tu opinión me interesa. Es tuya.