miércoles, 10 de mayo de 2017

Insomne


INVENTARIO DEL INSOMNE

Cuando me paro a hablar de mí conmigo
oigo el hondo vacío del pasado:
una llave de plomo cae al agua.
Y si quiero cifrar en la memoria
una sola presencia permanente
en la niebla confusa de mi vida,
allí apareces tú, la más sombría,
la que nunca se entrega, la que huye.
La que arroja la llave
y, cerrando unas puertas invisibles,
me condena a vivir entre estos muros,
oyéndome mi voz, la que me dicta
lo que nunca seré, la equivocada
travesía de mí conmigo mismo.

Felipe Benítez Reyes: El equipaje abierto. (1996)

2 comentarios:

  1. Decía (creo que se foi para o limbo o meu comentario anterior), que eu falo comigo mesmo incluso fóra dos momentos insomnes. E tampouco alí me entendo moito (isto non o dixen antes)

    Bicos en letras

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Debeu ir para o limbo, porque non chegou.
      Non es ti só. O insomnio potencia o debate interno, pero moitos continuámolo na vixilia.E tampouco nos aclaramos. A vida debe ser iso: non entender case nada, nin sequera a un mesmo e, aínda así, perseverar.
      Bicos más Letras.

      Eliminar

Tu opinión me interesa. Es tuya.